ပိေတာက္ပန္းေတြေတာင္ ပြင့္ေနၿပီ။ရနံသင္းပ်ံ႕လွပါဘိ..
ပန္းပိေတာက္တုိ႔ရယ္…. မနက္ၿဖန္ဆုိရင္ သၾကၤန္အၾကဳိေန႔ေရာက္ၿပီေပါ့။ သၾကၤန္မုိးေၿပးေလးကလဲ
တေၿဖာက္ေၿဖာက္နဲ႕ အလြမ္းေတြကို ျမင့္တင္ေပးေနသေယာင္။ခပ္မႈိင္းမႈိင္းေလးရြာေနသည့္
မိုးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္ရင္မွာ တီးတိုးစကားဆိုလိုက္မိသည္။ မေၾကြလုိက္ပါနဲ႔ ဦး
ပန္းပိေတာက္တုိ႔ရယ္။ က်ေနာ္ ခပ္ၾကာၾကာေလး ထုိင္လြမ္းပါရေစဦ။ေဟာ …က်ေနာ္ေျပာလိုက္သည့္
စကားကုိ မိုးေျပးေလးၾကားသြားျပီး က်ေနာ့္ကို သနားလုိ႔ထင္ပါရဲ့ မုိးေၿပးေလးေတာင္
စဲသြားေလျပီ။ ေလေၿပေလးေတြလည္း ခပ္ သုန္သုန္ေလး တုိက္ခတ္လုိ႕။ ေလေၿပ အေဝွ႕မွာ
ပိေတာက္ပြင့္ေတြ ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေနပံုက လြမ္းဆြတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္အတြက္ အလြမ္းေတြ ပို
လာေအာင္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့တာလားကြယ္။
ဥၾသ..ဥၾသ…ဥၾသ …..။
က်ေနာ္ရဲ့အေဖာ္ေလးလာေနၿပီ ။ သူလဲ က်ေနာ့္လုိပဲ အထီးက်န္ေနတယ္ ။ ပိေတာက္ပြင့္ခ်ိန္မွာ
အလြမ္းေတးေလး တြန္ၾကဴးေနတယ္ထင္ပါရဲ့။ ငါလည္းမင္းနဲအတူ အလြမ္းေလးေတြ ညည္းတြားပါရေစ။
မမေရ..မမ…..မမ…..။
ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ဖူးလုိ႔ အတာတန္ခူးေတာင္ေရာက္ေနၿပီ မမေရ ။ ဒီၤအခ်ိန္ဆုိ ဥၾသငွက္ေလးက
အခ်ိန္မွန္ ေရာက္လာတတ္တယ္။ သူလည္း သူ႕အေဖာ္မြန္ေလးကုိ က်ေနာ္နဲ႔အတူ
အၿပဳိင္ေခၚေနတယ္ေလ……မနက္ၿဖန္ ဆုိ သၾကၤန္အၾကဳိေန႔ ေရာက္ၿပီမမရယ္။ က်ေနာ္ မမအတြက္
ပိေတာက္တခက္နဲ႔အတူ သၾကၤန္ေရဖလားၾကီးထဲမွာ အခ်စ္ေမတၱာ ေရစင္ေတြ ထည့္ၿပီး ေစာင့္ေနပါ့မယ္။
သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း လြမ္းတတ္တဲ့ က်ေနာ့္ရင္မွာ လြမ္းဆြတ္တမ္းတၿခင္းေတြနဲ႔အတူ
ဒီသၾကၤန္ကုိေစာင့္ၾကဳိေနတယ္ေလ။
ဟုတ္တယ္ သူမက က်ေနာ္ ဘ၀ရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ၊ ငယ္ေဖာ္ တနည္းအားၿဖင့္
ငယ္ခ်စ္ဥိီးပါ။က်ေနာ့္ထက္ အသက္ (၂)ႏွစ္ေလာက္ၾကီးတဲ့ သူမကုိ က်ေနာ္က မမလုိ႔ေခၚခဲ့တယ္ေလ။
အဲဒီ မမ က ငယ္ငယ္ေလးကတည္း က က်ေနာ္ ရူးသြပ္ခဲ့ရသူ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ
မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း ၊က်ေနာ္ ရဲ႕ ညစဥ္ အိမ္မက္ေတြတုိင္းမွာ တကုိယ္ ေတာ္
သရုပ္ေဆာင္ခဲ့သူပါ…..။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကတည္း အိမ္နီးနားခ်င္း ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ သူမကုိ အိုးခ်င္းထားလုိ႔
အုိးခ်င္းထိ တယ္လုိ႔ ေၿပာရမလား ၾကဳိးခ်င္းထားလုိ႔ ၾကဳိးခ်င္းၿငိတယ္လုိ႔ ဆုိရ မလား
သူငယ္ခ်င္းလုိ ေမာင္ႏွမလုိ ဆုိတဲ့ အၿဖဴေရာင္သံေယာဇဥ္ေတြထက္မွာ တိတ္တိတ္ေလး အေရာင္ေတြ
စြန္းထင္ခဲ့မိတယ္…..။
က်ေနာ္ထက္ အတန္းၾကီးတဲ့မမက ဆယ္တန္းေရာက္ေနခ်ိန္ ၊ စာေတြ
ရုန္းကန္ၾကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က မမအလွကုိခံစားရင္း ကဗ်ာေတြေရးတတ္ေနၿပီ ။
စာေတာ္တဲ့မမက ဆယ္တန္းကုိ ဂုဏ္ထူးေတြ တသီၾကီး နဲ႔ ေအာင္ခဲ့လုိ႔ သူ၀ါသနာပါတဲ့ေဆးတကၠသိုလ္မွာ
ပညာသင္ခြင့္ ရခဲ့တယ္ေလ။ က်ေနာ့္ကုိလည္း သူ႕လုိ ေဆးလုိင္းမွီ ေအာင္ စာၾကဳိးစားဖုိ႔ တေန႔စာ
တေန႔လုပ္ဖုိ႔..အေပ်ာ္ပါး မမက္ဖုိ႔ အၿမဲ ေၿပာတယ္ ။ တခါတေလ မမ က က်ေနာ့္ကုိ ဆရာမၾကီး
အရမ္းလုပ္သလုိေတာင္ ထင္မိတယ္။ က်ေနာ္ ဟုိေနရာသြား သြားၿပန္ၿပီ…ဒီဟာလုပ္ လုပ္ၿပန္ၿပီ နဲ႔
ခဏခဏ ဆူတယ္ေလ…က်ေနာ္လည္း သူခ်ဴပ္ခ်ယ္ပါမ်ားလာေတာ့ မေက်နပ္ တဲ့ အမူအရာလုပ္ၿပရင္း
“ဘာလဲ….ကုိၿဖဳိးက မမကုိ မေက်နပ္တာလား မမအခုလုိေၿပာေနတာမၾကဳိက္တာလား ။ ေကာင္းၿပီေလ
ဒါဆုိရင္ မမ ဆူလဲမဆူ ေတာ့ဘူး ခ်ဳပ္လဲ မခ်ဳပ္ၿခယ္ဘူး ကုိၿဖဳိးဆီကုိလည္း မလာေတာ့ဘူး..”
ဆုိၿပီး စိတ္ေကာက္တဲ့ ပုံစံၿပန္လုပ္ၿပတတ္တယ္။ သူ႔ကုိ ခုိးၿပီး ခ်စ္ေနတဲ့က်ေနာ္က မမ က်ေနာ့္ဆီ
မလာမွာေၾကာက္ေတာ့ သူ႔စကားကုိပဲ နားေထာင္ရေတာ့ တာေပါ့ ……။
မမရဲ့ သြန္သင္မႈေတြေၾကာင့္လား ၊ က်ေနာ္ရဲ့ ၾကဳိးစားမႈေတြေၾကာင့္လားမဆိုနိုုင္ ၊
ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ခုလုံးေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့ က်ေနာ္လည္း ဆယ္တန္းကုိဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ ေဆးလုိင္းမွတ္မွီခဲ့တယ္ ။
အဲဒီေန႔က မမရဲ႕ အေပ်ာ္လြန္မ်က္နွာက က်ေနာ့္မိဘေတြ ထက္ေတာင္ ပုိေပ်ာ္ေနသေယာင္
ထင္ရတယ္။
ထိုေန႕က က်ေနာ္ရဲ့ဆႏၵ..က်ေနာ္ရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကုိ မမကုိေၿပာၿပေတာ့ မမရဲ့မ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ္
တခါမွ မၿမင္ဖူးတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ၀မ္းနည္းၿခင္းေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္…
“မင္းက ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ပင္ပန္းတဲ့ စစ္သားဘ၀ကုိ ခုံမင္ရတာလဲ ။ လခ ေလး ႏွစ္ပဲ ေၿခာက္ၿပားနဲ႔
စစ္သားဘ၀ကုိ ဘာလုိ႔ မက္ေမာရတာလဲ ။ (မွတ္ခ်က္..အဲဒီတုန္းက အစုိးရ၀န္ထမ္းမ်ား လခ
က ေသာင္းေက်ာ္ေလးပဲ ရွိေနတဲ့ခ်ိန္) မင္းသူငယ္တန္းေက်ာင္းသာ ဘဝကေန အခု ဆယ္တန္းကို
ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ ေအာင္ၿမင္ေအာင္ၾကဳိးစားခဲ့တဲ့ မင္းရဲ့ ၾကဳိးစား မႈေတြကုိ စစ္သားဘ၀နဲ႔
နိဂုံးခ်ဳပ္ေတာ့မွာလား...”
“ဟုတ္တယ္..မမ ။ မမေၿပာသလုိပဲ စစ္သား ဘ၀က ဘာမွ မက္ေမာ စရာမရွိ္ဘူး။ ခုံမင္စရာမရွိဘူး ။
ပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ စစ္သား ဘ၀ကုိ တန္ဖုိးထားတယ္ ၊ ဂုဏ္ယူတယ္။ ဟုိး...
ဧည့္ခန္းမွာ ၊ စစ္ယူနီေဖာင္းနဲ႕ ရုိက္ထားတဲ့ ေဖေဖ့ ဓါတ္ပုံၾကီးကုိ မမေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား။
က်ေနာ့္ေဖေဖက သူတုိ႔ေခတ္တုန္းက မၿငိမ္းခ်မ္းေသးတဲ့ က်ေနာ္ တုိ႔ တုိင္းၿပည္ ၾကီး ကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
တုိက္ပြဲ ၀င္ရင္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြနဲ႔ အတူ သူတုိ႔ေသြးေတြ ေၿမခ ခဲ့ရတယ္။ သူတုိ႔အသက္ေတြ
စေတးခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ က ေဖေဖ့သား။ ေဖေဖ့ ေသြးေလ။ အဲဒ့ါေၾကာင့္ က်ေနာ္မွာ ေဖေဖ့ ေသြးေတြ
အၿပည့္ရွိေနတယ္။ ေဖေဖ့ ေသြးလုိပဲ က်ေနာ့္ ေသြးကလဲ ရဲပါတယ္။ ေဖေဖတုိ႔ တုန္းက
မၿငိမ္းခ်မ္းေသးတဲ့ တုိင္းၿပည္ၾကီးကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းနုိင္ေအာင္ တုိက္ပြဲေတြဆင္ႏြဲရင္း တုိင္းၿပည္ အတြက္
အသက္ေတြ ေပးလွဴခဲ့ၾကတယ္။က်ေနာ္လည္း အခု ၿငိမ္းခ်မ္းေနတ့ဲ တုိင္းၿပည္ၾကီးမွာ ဒီထက္
တုိးတက္ေအာင္ တဖက္တလွမ္းက က်ေနာ္ တတ္နုိင္သေလာက္ ကူညီခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ အသက္ကုိ
နုိင္ငံ ေတာ္ အတြက္ ေပးလွဴခ်င္တယ္။
မမက်ေနာ့္ကုိ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ သင္ေသသြားေသာ္ကဗ်ာကုိ ရွင္းၿပခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ လူတစ္ေယာက္က
သူေသသြားရင္ သူ႔တုိင္းၿပည္၊သူ႔ ေမြးရပ္ေၿမက လွပေနရမယ္တဲ့ ။ က်ေနာ္ လည္း
အဲဒီကဗ်ာေလးထဲကလုိပဲ က်ေနာ့္တုိင္းၿပည္အတြက္ တတ္အားသေရြ႕ ေပးဆပ္ပါရေစ။ မမက်ေနာ့္ကုိ
နားလည္ေပးပါေနာ္။ နားလည္ေပးမယ္လုိ႔လဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္….”
က်ေနာ္ရဲ႕ဆႏၵ ထက္သန္မႈကုိ တားဆီးဖုိ႔ မၿဖစ္နုိင္ေတာ့လုိ႔လား၊ မမက
တကယ္နားလည္ေပးလုိ႔လားမေသခ်ာခဲ့ေပမဲ့ ထိုေန႕ရဲ႕ နက္ျဖန္မွာပဲ မမက က်ေနာ္ကုိ ၾကည္ၿဖဴစြာနဲ႕
ခြင့္ၿပဳေပးခဲ့တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ စစ္တကၠသုိလ္ ဗုိလ္ေလာင္းဘ၀မွာ ေခၽြးစက္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးၿပီး ပင္းပန္းစြာနဲ႔
သုံးႏွစ္တာကာလကုိ ေက်ာ္ၿဖတ္ခဲ့ရတယ္…. ။ က်ေနာ္ သုံးႏွစ္တာ သင္တန္း ၿပီးဆုံးလုိ႔
က်ရာတပ္ရင္းေတြကုိ သတင္းပုိ႔ၿပီး က်ေနာ္ ခြင့္ရခဲ့တယ္…အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္
မမနဲ႔ေတြ႔ရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့
အေတြးက က်ေနာ္ကုိအတိုင္းဆမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တယ္ေလ။ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ မမက
က်ေနာ္ကုိအေၿပးအလႊားဆီးၾကဳိတယ္။
“ကုိၿဖဳိးက တကယ့္စစ္သားၾကီးပဲေနာ္။ တကယ္ကုိေၿပာင္းလဲသြားတာ အရင္တုန္းကလုိ
ကေလးပုံစံလုိဟုတ္ေတာ့ဘူး ရုပ္တည္တည္တံံ့တံ့ၾကီးနဲ့ လူကပိန္ အသားေတြမဲၿပီး
အရပ္ၾကီးရွည္လာတယ္ ။မမနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ တည္တည္ၾကီးမေနရဘူးေနာ္”
အဲဒီလုိ မမရဲ့ ဂရုစုိက္မႈ႔ေတြ ေႏြးေထြးမႈေတြ ၿမင္ရေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ…..။
ေနာက္ေန႔မွာ မမနဲ႔တူ ေလွ်ာက္လည္ခဲ့တယ္…ကန္ေဘာင္တေနရာမွာထုိင္ရင္း စကားေၿပာမိၾကတယ္။
“မမက်ေနာ္ကုိ သတိရရဲ့လား။ အရင္တုန္းကလုိေရာ ခ်စ္ေသးရဲ့လား”
လုိ႔တိုးဖြဖြ ေမးလုိက္ေတာ့ မမက ရွက္ေသြးျဖာေနေသာ မ်က္နွာေလး ငံု႕က်လို႕
“ဟယ္ ကုိၿဖဳိး မင္းဘာေတြေၿပာေနတာလဲ အဆင့္ေတြေက်ာ္ေနၿပီေလ
ဘယ္တုန္းကခ်စ္တယ္လုိ႔ေၿပာမိလုိ႔လဲ”
“မမရယ္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေၿပာဖုိ႔လုိေသးလုိ႔လား။ မမက်ေနာ့္ ကုိခ်စ္တယ္ဆုိတာ
မမႏွဳတ္က ေၿပာစရာမလုိေတာ့ေအာင္ မမရဲ့ ႏွလုံးသားေလးရဲ႕ တံခါးက မမမ်က္လံုးေတြက
သက္ေသခံေနတယ္ေလ။ ေနာက္တခုရွိေသးတယ္။ ႏွစ္စဥ္ မမကုိ ဘယ္သူမွ
မေလာင္းရေသးခင္ ေလာင္းခဲ့တဲ့ အတာဦး သၾကၤန္ နဲ႔ ၊ မမ ဦးေခါင္းမွာ ပန္ဆင္ေပးတဲ့
ပိေတာက္ပန္းတခက္ကုိ မမ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ရႊင္၊ ၀မ္းသာၿခင္းေတြနဲ႔ ၾကည္ၿဖဴစြာလက္ခံခဲ့တာေတြက မမ
က်ေနာ္ကုိ ခ်စ္ေနပါတယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ ၿငင္းလုိ႔မရတဲ့၊ ၿငင္းခ်က္ မထုတ္နုိင္တဲ့ သက္ေသေတြ
ပဲေလ……”
“သြား...လူလည္။ စစ္သားၾကီးက ဒါေတြလဲ တတ္တာဘဲေနာ္…”
အဲဒီေန႔က ေကာင္းကင္မွာ ၾကည္လင္ေနၿပီး ၊တိမ္တုိက္ေတြမွာ တိမ္ေတြ ကင္းစင္လုိ႔ ငွက္ေလးေတြ
ရွက္စနိုးနဲ႕ ပ်ံသန္းသြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္ႏွင့္မမ ႏွဳတ္က
ထုတ္ေဖာ္ေၿပာစရာမလုိေလာက္ေအာင္…နွလုံးသားခ်င္း နီစပ္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူေတြ ၿဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။
ခြင့္ရက္ေစ့လု္ိ႔ တပ္ကုိ ၿပန္ ၊ သတင္းပုိ႔ၿပီး ေပးအပ္တဲ့တာ၀န္ေတြကုိ ဦးလည္မသုန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာ
ဗုိလ္ၾကီး အဆင့္ကုိ ေတာင္ေရာက္ခဲ့ၿပီေလ…. တပ္မွာလက္ထပ္ခြင့္တင္ၿပီး က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့မမ နဲ႔
ဘ၀တခုတည္ေဆာက္ဖုိ႔ က်ေနာ္ အိမ္ကုိအေၿပးေလး ၿပန္လာခဲ့တယ္…အဲဒီေန႔က က်ေနာ္
တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ေန႔ ၊မေမ့နုိင္တဲ့ေန႔ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘ၀ ေက်ာက္တုိင္ေလး
စုိက္ထူနုိင္ခဲ့တဲ့ေန႔ေလးေပါ။ အဲဒီေက်ာက္တုိင္ေလးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဆယ္ကမၻာတုိင္ မယုိင္တဲ့
သစၥာေတြ ေမတၱာေတြ ၊ အခ်စ္ေတြ၊ ကတိ စကားေတြ၊ ေပါင္းစပ္ၿပီး စုိက္ထူထားတာေပါ့။
ထိုေန႔က ထူးအယ္လင္း + မီးမီးခဲ တုိ႔ဆုိထားတဲ့ “မင္း” သီခ်င္းေလးနဲ႔ ႏွစ္ကုိယ္တူ
ညည္းဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္………..။
♪ ♫ ♫ ကမၻာေလာက ၾကီး ခဏရပ္တန္႔သြားသလုိပင္…
ငါထင္တယ္မင္းနဲ႔ဆုံတုိင္းေလ…အၾကည့္ေတြ
ရင္ဖုိလႈိက္ေမာလုိ႔ ေန…သာယာတဲ့မင္းရဲ့ရယ္သံေလး..ရင္ခြင္ထဲ အထပ္ထပ္
ၾကားေယာင္ရင္းနဲ႔…ဘ၀ကုိ သာယာရစ္မူးလုိ႔ေန…….အသက္ထက္ဆုံးေပါ့ အနားမွာ
အၿမဲရွိခ်င္တယ္…ရင္ခြင္ထဲ ေမွးစပ္နားခုိရင္းနဲ႔…ၿငဳိၿငိ္င္မႈ႔ အဆုိးမ်ားေတြ႔ပါေစ.. .
ဘ၀ကုိအတူခရီးဆက္မယ္ ♪ ♫ ♪ ♫ ♫
မင္း…နင့္ဟာငါ့ဘ၀ရဲ့ေကာင္းကင္ပဲ..ေမွာက္မုိက္ေသာ ညမွာ ငါအတြက္ ေငြလမင္းငယ္….
မင္း…ဘယ္သူမွ အစားထုိးမရနုိင္ဘူး……ခုိင္မာဆုံး ဘ၀ရဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ မင္းပဲ….ငါ့ခုိလႈံရာ ဟာ.လဲ
မင္းပဲ…ေသခ်ာတယ္ .. ငါ့ရဲ့ အသက္ဟာ….မင္းပဲ.. ♪ ♫
က်ေနာ့္ ကုိ သိပ္ခ်စ္တဲ့ မမက က်ေနာ္ တာ၀န္က်ရာေဒသေတြကုိ လုိက္ခဲ့တယ္။ စစ္သားဘ၀ကုိ
သိပ္မခုံမင္တဲ့ က်ေနာ့္မမက အခုဆုိရင္ ေဆးအဖြဲသားေတြ ၊၊က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြ
သားဖြားဆရာမေတြနဲ႕အတူ တပ္မွာ က်န္းမာေရး ေဟာေၿပာပြဲေတြ လုပ္ၿပီး တက္ညီလက္ညီ
လုပ္ကိုင္ေနတတ္ၿပီ….။အိမ္ေထာင္ႏွစ္ (၂) ႏွစ္ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ့္ မမမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ရင္ေသြးေလး
ရွိေနၿပီေလ….အဲဒီရင္ေသြးေလးက က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အနာဂတ္ ၊က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ပါ
၊က်ေနာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလး ဘ၀ကုိ ပိုင္ဆုိင္ေတာ့မယ္ ဆုိတာ သိေတာ့
အရမ္း ေပ်ာ္တာခဲ့တာေပါ့။
အိမ္ေရွ႔မွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္ေနၿပီဆုိတာသိလုိက္ေတာ့
သၾကၤန္ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိတာ အလုိလုိ သိလုိက္ရတယ္။ က်ေနာ့္ မမ ေတာင္ ေနာက္
သုံးလ ေလာက္ဆုိ မီးဖြားေတာ့မယ္ က်ေနာ္လဲ
“ကေလးအေဖ ၿဖစ္ေတာ့မယ္ကြ ”
ဆုိၿပီး တစ္ကိုယ္ထဲ ေတြးရင္းေပ်ာ္ေနမိခုိက္
“ ဗုိလ္ၾကီး …ဗို္လ္ၾကိးကုိ တပ္ရင္းမွဴးက ေခၚခုိင္းလုိက္လုိ႔ပါ…”
ဟု ဆုိကာ ရဲေဘာ္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ အသံကုိၾကားမွ သတိၿပန္၀င္လာတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးနဲ႔ေတြ႔႔ေတာ့
သန္ၿဖန္ခါ စစ္ဆင္ေရးထြက္ရမယ္ဆုိတဲ့ လွ်ပ္တၿပက္ အမိန္႔ က်လာတယ္ ဆိုတာသိလုိက္ရတယ္။
စစ္သားဆိုတာ ေပးအပ္လာတဲ့ အမိန္႕ကို တစ္ေသြမတိမ္း နာခံရသူ။ ဇနီးသည္ မီးဖြားခါနီးေနလို႕ ဆိုတဲ့
ဆင္ေျခေပးျပီး ေနာက္တန္းမွာ ေနခြင့္မရသည့္ ဘဝမ်ိဳးဆိုေတာ့ က်ေနာ္လဲ စစ္ဆင္ေရးထြက္ဖို႔
ၿပင္ဆင္ရၿပီေပါ့။ က်ေနာ္ ရဲ့မမကလည္း က်ေနာ္ မရွိရင္ တပ္မွာမေနခ်င္ဘူး၊ မိဘေတြရွိတဲ့ဆီကုိ ၿပန္ၿပီး
မီးဖြားမယ့္အေၾကာင္းေၿပာၿပတယ္၊က်ေနာ္မွာ မမ
သူအားငယ္ေနရွာမွာပဲဆုိၿပီး ေတြးမိေပမဲ့ ေပးအပ္လာတဲ့ တာဝန္အတြက္ မမနားမေနနိုင္ခဲ့သည့္
အေျခအေနမို႕ မမေတာင္းဆိုခ်က္ကို သေဘာတူၿဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
ေရွ႔တန္း မထြက္ ခင္ညမွာ က်ေနာ့္ မမက က်ေနာ္ကုိ ဂရုစုိက္ဖုိ႔ ၊သူ႔အတြက္ စိုးရိမ္စရာမလိုပဲ စိတ္ခ်ဖုိ႔
၊ဘုရားတရားမေမ့ဖုိ႔ကို တြင္တြင္မွာၾကားေနေတာ့ ၊ ဟိုးးးးးး....က်ေနာ္ … ေက်ာင္းသားဘ၀က ဆရာမၾကီး
စတုိင္လုပ္တတ္တဲ့ မမကုိ ၿပန္ၿမင္ေယာင္မီၿပီးရယ္ခ်င္ေနမိခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရပါဘဲ
က်ေနာ္ ေရွ႔တန္းမထြက္ခင္မနက္မွာ အိမ္ေရွ႔မွာ တိုက္ဆိုင္စြာ ပြင့္လာသည့္ ပိေတာက္ပန္း တခက္
ကုိခူးၿပီး
မမကုိ ပန္ေပးတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ မမကုိ သၾကၤန္ အၾကဳိ ေရေလာင္းေပးခဲ့မယ္ေနာ္
ဆုိၿပီ..ေၿပာလုိက္ေတာ့ မမ အံ့ၾသၿခင္း ၀မ္းသားၿခင္းေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ နဖူးေလးကုိဖြဖြေလးနမ္းၿပီး
မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတယ္…က်န္းမာေရး ဂရုစုိက္ပါလုိ႔ေၿပာၿပီး
မမကုိ ႏွဳတ္ဆက္ကာ ေရွ႔တန္းစစ္ေၿမၿပင္ထြက္ဖုိ႔ ယာဥ္တန္းၾကီးနဲ႔ခ်ီတက္ခဲ့တယ္ေလ။
ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ မမရယ္…..။
ေၾသာ္…ေလာကဓံတရားက အဆုိးအေကာင္း အဆုတ္အၿမတ္ မေရြး ရုိက္ခတ္တတ္တယ္ဆုိ က်ေနာ္
သိလုိက္ရပါၿပီ….။က်ေနာ္ေရွ႔တန္းစစ္ေၿမၿပင္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာမွာ
က်ေနာ္ဆီကုိေနာက္တန္းက ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့မမက
မိဘေတြရွိတဲ့ ေမြးရပ္ေၿမမွာ သားဖြားမယ္ဆုိၿပီး ၿပန္သြားခ်ိန္ လမ္းမွာ ကား accident တခု ေၾကာင့္
ဒဏ္ရာၿပင္းထန္စြာရၿပီးေဆးရုံမွာ ဆုံးသြားေၾကာင္း ၊ကေလးေရာမိခင္ ပါ အသက္ မမွီေတာ့ေၾကာင္း
၊မဆုံးခင္ ေလးမွာ က်ေနာ္နာမည္ကုိတဖြဖြ ရြတ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္ကုိသိပ္ေတြ႔ခ်င္ခဲ့ေၾကာင္း ေၿပာၿပီး
ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္တဲ့ေလ။
အဲဒီသတင္းၾကားတဲ့ေန႔က က်ေနာ္ဘယ္လုိမွ ကုိ မေၿဖသာနုိင္ခဲ့ဘူး…ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးပါ မမရယ္။
က်ေနာ္ တုိ႔စစ္သား ဘ၀ကုိနားလည္ေပးပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ သိပ္လုိခ်င္ခဲ့တဲ့
က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့မိသားစုကမၻာေလးကေန မမက ဘာလုိ႔ခြဲထြက္သြားတာလဲ။ မမေၿပာေတာ့ က်ေနာ့္ ကုိ
သိပ္ခ်စ္တယ္ဆုိ…က်ေနာ္ရွိေနသ၍ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲေတာ့ဘူးဆုိ ….တခါတေလေလာက
ၾကီးကမတရားဘူးဗ်ာ။ ဘာအၿပစ္မွ မရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀ေလးကုိ ဘာလုိ႔
ဖ်က္ဆီးရတာလဲ။ က်ေနာ္ တုိ႔ဘာေတြမ်ား အၿပစ္လုပ္မိခဲ့လုိ႔လဲ။ ၀႗္ရွိသမွ် ဒီဘ၀၊ဒီမွ်နဲ႕ ပဲ ေက်ပါေတာ့
။ ေနာင္ဘ၀ဆုိတာ ရွိခဲ့ေသးရင္ ယခု လုိ အၿဖစ္ဆုိးနဲ႔မၾကဳံရပါေစနဲ႔။ အဲဒီေန႔ကလွ်ပ္စီးေတြလက္ၿပီး မုိးေတြ
သည္းထန္စြာရြာခဲ့တယ္။ မုိးေရထဲမွာေသနတ္ကုိ ကုိင္ၿပီး
မမ………..မမ….မမ……….
ဆုိတဲ့အသံေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ငုိေၾကြးေနမိတယ္…..။
မမ မရွိေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ကမၻာေလးက အရမ္းကုိအထီးက်န္ ဆန္လြန္းခဲ့ပါတယ္
ဒီပိေတာက္ပန္းေတြ ေ၀ေနတုိင္း သၾကၤန္ေရေတြ စုိေနတဲ ့ မမ မ်က္ႏွာေလးကုိ
ၿမင္ေယာင္ေနမိတယ္… ေဖေဖ ေမေမ လုိ႔ ေခၚေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕
နာနာက်င္က်င္ ေခၚဆိုေနသံကို နားထဲ ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ မမနဲ႕အတူေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တိ႔ုရဲ့
အနာဂတ္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ကမၻာ ငယ္ေလးနဲ႔အတူ မၿမင္လုိက္ရတဲ့
ရင္ေသြးေလးကမ်ား ေခၚဆိုေနတာလား။ မျမင္ဘူးခဲ့တဲ့ ရင္ေသြးေလးကို တမ္းတေနရင္း
ငိုေၾကြးေနမိျပန္တယ္။ ၾကံ႕ခိုင္တဲ့ စစ္သားဆိုေပမဲ့ ရင္ထဲမွာ နူးညံံ့တဲ့ နွလံုးသားတစ္စံုကေတာ့
ကိန္းေအာင္းေနတာမို႕ စစ္သားမွာလဲ မ်က္ရည္နဲ႕ပါ မမရယ္။ ေဖေဖ မင္းကို ယုယခြင့္
မရလိုက္ဘူး ေဖေဖ့ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေလးရယ္။
သတိရမိတယ္ မမေရ…အခုဆုိရင္ အိမ္ေရွ႔မွာပိေတာက္ပန္းေတြနဲ႔အတူ
သၾကၤန္မုိးေၿပးေလး ေတာင္ရြာေနၿပီ။ မုိးေၿပးေလးေရ က်ေနာ့္ကုိ မမဆီတဲ့ေနရာ
ခဏေလာက္ ေခၚေဆာင္ေပးပါလား……။ မေၾကြလုိက္ပါနဲ႔ဦး ပိေတာက္တုိ႔ရတယ္…က်ေနာ္
ခပ္ၾကာၾကာေလး မမကုိ လြမ္းခ်င္ေသးလုိ႔ပါ။ မမရဲ႕ ဆံေကသာထက္ဆီမွာ ပန္ဆင္ေပးခ်င္ေသးလို႕ပါ။
" ♥♥♥ကမၻာၿခားလဲ ခ်စ္ေနမယ္...♥♥♥"
သိပ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူေတြကုိၿမင္တုိင္း..
ငါမင္းကုိလြမ္းတယ္...။
အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကုိၾကည့္မိတုိင္း
ငါမင္းကုိ သတိရတယ္.....။
အရမ္းေကာင္းတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြကုိဖတ္မိတုိင္း
ငါမင္းကုိ တမ္းတမိတယ္.....။
အုိး.....
တုိက္ဆုိင္မႈေတြ ရွိတုိင္း
ငါမင္းကုိ လြမ္းဆြတ္တမ္းတ သတိရမိပါတယ္ ...။
အရင္က ဆုိတဲ့ အတိတ္ကုိေတြးမိတုိင္း
ငါေၾကကြဲေနရတယ္
အရမ္း မခ်စ္ခဲ့ၾကရင္ ေကာင္းမွာဘဲေနာ္
ခုေတာ့ ငါတစ္ေယာက္ထဲ အရမ္းခံစားေနရတယ္
ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲေၾကးဆုိပီး
မင္းေၿပာခဲ့တယ္ေလ။
မင္းကုိယ္တုိင္ေၿပာၿပီး
ဘာေၾကာင့္မ်ား
ဘယ္ေတာ့မွ ၿပန္မဆုံနုိင္တဲ့
ဟုိး အေ၀းၾကိီးကုိ ထြက္ခြါသြားရတာလဲ ....
ရက္စက္လုိက္တာ ကံဇာတ္ဆရာရယ္
ကၽြန္ေတာ္တုိ့ နွစ္ေယာက္က
အမ်ားသူငွာေတြ သ၀န္တုိ၊
လမင္းၾကီး ထုိင္ငုိေလာက္ေအာင္
ခ်စ္ၿပေနလုိ့လား။
လူတုိင္းကအားက်၊
မိဘေတြတားမရေအာင္၊
အခ်စ္ပုိခ့ဲၾကလုိ့လား။
မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းၾကီးေအာက္မွာ
ရုိမီယုိ+ဂ်ဴးလိ္ယက္
လက္ေၿမာက္ေလာက္ေအာင္
က်ေနာ္တုိ့ နွစ္ေယာက္က
အၾကင္နာေတြပုိခဲ့ၾကလုိ့လား......
................လုိ့လား
.................လုိ႔လား
ငါ့အနားမွာ မင္းမရွိေတာ့ေပမယ့္
ငါ့ရင္ထဲမွာ မင္းအၿမဲရွိေနပါတယ္
ကံၾကမၼာက လွည့္စားတာလုိ့ လည္း
မဆုိရက္ပါဘူး
ငါတုိ့နွစ္ေယာက္ရဲ့ေရွးေရစက္ နည္းခဲ့တာလုိ့ဘဲ
မွတ္ယူရမွာေပါ့…..
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေ၀းေနပါေစ
မင္းနာမည္က ငါ့နွလုံးသားမွာ
ကဗ်ည္းထုိး က်န္ ေနလွ်က္ပါ
ဘယ္အရာနဲ့မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္မွာ မဟုတ္သလုိ
ဘယ္လုိ အရာမ်ဳိးကမွလည္း ေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္
စြမ္းေဆာင္နုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး
တစ္မုိးေအာက္ တစ္ေယာက္ခ်စ္ခဲ့ သူမုိ့ပါ
အရာ အားလုံးထက္ ပုိခ်စ္ခဲ့တယ္ မရယ္.....။
ငၿဖဳိး
No comments:
Post a Comment